مدح و مناجات با امام جواد علیه‌السلام
ای آمد و رفت دل ما سـمت تو رایـج ما حاجت محـضیم و شما باب حوائج مـا آمـده ایـم از کـرمـت بـال بگـیـریـم این قـصـۀ دل را هـمه دنـبال بگیـریم تا در طمع و بخل و حسد گیر نیفـتیـم روزی بنما آن چه که گفـتیم و نگـفتیم بخـشیدی و دسـتم تو بـهانه که نـدادی هر کـار کـنی آخـرش آقـا تو جـوادی حالا تو و این دست دل ما که درازاست درب حرم ازلطف به روی همه بازاست بـایـد ز در خـانـۀ تـو رزق بـگـیـریـم خوشحال از آنـیم که ما قـشـر فـقـیریم افتاده به پایت دل وبر فیض توبند است هرگز نخـورد آب زمینی که بلند است ای کاش که در ساحل تان موج بگیریم یک جرعه بنوشیم و فقط اوج بگیریم تا حـال و هـوای حـرمـت باز بـیـائـیم با پـا که نـشـد، با پــر پـرواز بـیـائـیم این شعرلبالب همه اش شرح فراق است این ماه رجب یکسره صحبت ز عراق است حالا که دو دستم به ضریحت نرسیده میـلـم طـرف پــنـجـره فـولاد کـشـیـده پابوس رضا زائرو پابوس توهم هست در طوس رضا جلوۀ ملموس توهم هست بـاید در آن خـانـه نفـس چـاق نـمـائـیم در بـاب جـواد حـرم اطـراق نـمـائـیـم یک شعبه درایران زده ای جود بگیریم تا اذن دخـولـی، ز شـما زود بگـیـریم ظـرفی بـدهی تا پـدرت پُر کنـد آن را انـدیـشـۀ ما خـوب تـفـکّـر کـنـد آن را ما نـذر شما روضـۀ مـاهـانـه گـرفـتیم از لطـف و عـنایات شما خانه گرفـتیم ای کاش به بالا بـرسم، کـج نروم من حیف است تو آقای منی حج نروم من شـاید بـشود گـفت که شـاهـانه گـدائـیم بـیـمـه شـدۀ حـرز جـواد بن رضـائـیم بـیـتی بـده از گریـه مـعـطّـر شـود آقا این طـبـع بـرایـم نـکـنـد شـرّ شـود آقا ای طـبع مرا سـمت مـدیـنـه بکـشـانید ابـیات مـرا مـحـضر زهـرا بـرسـانـید از کودکی ت گـریه کن فـاطـمه بـودی در کوچه ای ازشهر که درزمزمه بودی دستت به دل خاک چونان تیشه فرورفت چشمان ملیح تو در اندیـشه فـرو رفت وقتی پدرت آمد و این گونه تو را دید از عـلّت اندیـشـۀ پُـر حُزن تو پـُرسید گـفتید: مراعات زن و کوچه نـکردند! با مـادر ما حضرت زهرا چه نکردند ما اشک ز چشمان پُر از فیض تو داریم ای کـاش که تا آخـر این عـمر بباریم |